من
ســـایه نشین ِ وحــشت ِ ســرنــیامدن ِ انتـــظار ِ تــو
به حقــــارت ِ شـــب پره ای افتـــاده ام
که ســــراغ نــور را
از چــــراغهای ِ ســـرد و بــی روح ِ خیابانی متروک
میگــــیرد
و شبــــی پاییـــــــزی
در انـــــزوای ِ تنــــهایی ِ خـــود
بی رحـــــمانه جــــان میــــدهد و میـــمیرد.....
نیلوفر ثانی