دیگر نمی خواهم بگیری دست سردم را

دیگر نمی خواهم بگیری دست سردم را

حتی نمی خواهم ببینی روی زردم را

 

آرام در فریاد خود مصلوب می مانم

 خودآرزو کردم خروج و دین طردم را

 

ازاین سکوت و گوشه گیری خرده می گیری

حتما فراموشت شده هرکار کردم را

 

تو می کشی بیرون تمام مهره هایت را

می بازم وتا می کنم من تخته نردم را

 

در من به پاشد محشری کوهی به راه افتاد

پیوست درهم سطح دریاهای دردم را

 

چون رفتنم حتمی شده بربادخواهم رفت

دیگر نمی بینی غبارم خاک  و گردم را

 

زهرا حبیبی

زندگی کن به شیوه ی خودت

زیاد جدی نگیر

اینقدر به خودت اعتماد داشته باش

پدر

بار اولی که دیدمت

هیچ وقت فکر نکن

نمی توانید

برای خودم

از گفتن دوست دارمت می ترسم

بعضی روزا

دلم آرامش وارونه می خواهد

داشتن کسیکه آدم نسبت به او...

برای شناخت بهتر آدمها

در میان این همه شلوغی

تو می توانی نیایی

مردها هر قدر هم بزرگ بشن

دوست داشتن را

دلت که می گیرد

بعضی آدما از همون برخورد اول

آنهایی که در زندگیت