قرص ِ نانی توی گندم زار ؛ هی یادش بخیر !
پا برهنه در دل ِ نیزار ؛ هی یادش بخیر !
تا پدر آید به منزل ، بر درخت ِ گردوکان
شاد و شنگل تا دم ِ دیدار ، هی یادش بخیر!
وقت ِ بازی توی کوچه ، تا معلم می رسید
می پریدم از سر ِ دیوار ؛ هی یادش بخیر !
” بی کلاه بیرون نرو سرد است؛ بچه با توام “
مادر ِ بیچاره با اصرار ؛ هی یادش بخیر !
همکلاسیها کنار و بازی ِ “ الّک دو لک “
زیر ِ رعد و تندر و رگبار ؛ هی یادش بخیر !
زیر ِ باران خیس ، اما شاد و خرّم در فرار !
جان ِ تو انگار نه انگار ؛ هی یادش بخیر !
کاسه ِ آشی نصیبم بود ، گاهی با تشَر
تا ز ِ سرما می شدم بیمار ؛ هی یادش بخیر !
یک پتو بر سر به وقت ِ خواب ، از ترس ِ پدر
چشمها بسته ولی بیدار ؛ هی یادش بخیر !
آرزو دارم بگیرد باز ، این پیراهنم
بوی باران ، عطر ِ شالیزار ؛ هی یادش بخیر !
سینه ها سرشار از لطف و صفا ، بی غلّ و غش
قلبها بیگانه با زنگار ؛ هی یادش بخیر !
پرسشی هم میزند گاهی تلنگر بر سرم
” کودکیها کی شوَد تکرار ؟! “ ؛ هی یادش بخیر!
مازیار نظری