جزر محبت

چه فروغی در لحظه هایم

وقتی

پای چشــمهای خورشــیدی ات را

پشــت هــزار کوه ِ فاصــله و دوری

بســته ای

چه انبســاط خاطــری

که ملال دلــمان

به باد لبخنــدت آرام نشــد

و سایه بخت بلنــدت

برسرمان سایه نشـــد

مد ِدلتنـــگی ، آخر

خانه خــرابمان میــکند 

به آمــدنت

انــدوه ِ اینهمه انتــظار را

جــزر محبّت کن ....

.

.

نیلوفر ثانی