در پشت غزلهاے من اے یار کسـے نیست
خوابند همه خفته بیدار کسـے نیست
در خانه تاریکتر از زندگـے من
جز سایه تنهائـے و دیوار کسـے نیست
آن کس که به دنیاے غزل بدرقه مان کرد
رفته است وبا رفتنش انگار کسـے نیست
گر آمدن و رفتن او حادثه بوده است
پس منتظر لحظه دیدار کسـے نیست
ما جزء غزلهاے غریبانه خویشیم
ما را نفسـے در پـے تکرار کسـے نیست
هنگام سفر دست خداوند سپردیم
جز او که در این کوچه و بازار کسـے نیست
رفتـے و پس از رفتنت اے یار در این شهر
انگار کسـے هست وانگار کسـے نیست