دوست داشتن،
چیزی شبیه به گم شدنه،
توی یه آدم دیگه.
حالا هرچی کسی رو بیشتر دوست داشته باشی،
عمیقتر گم میشی.
یه جاهایی دیگه نمیدونی برای خودت داری زندگی میکنی
یا برای اون.
حالا دیگه همون آهنگی رو گوش میدی که اون گوش میده.
همون کاری رو انجام میدی
که اون میخواد.
همون حرفی رو میزنی که اون دوست داره.
حالا دیگه حق داری حسادت کنی،
حالا دیگه چشم به راه بودن معنی پیدا میکنه،
حالا دیگه دوست داری نگران باشی.
از یه جایی به بعد،
اون نفس میکشه تا تو زندگی کنی.
«آدم برای دوست داشتن،
به دلیل احتیاج نداره،
اما برای زندگی کردن بهانه میخواد».
#پویا_جمشیدی
شعرهای زیبای سعدی
علاج واقعه پیش از وقوع باید کرد
دریغ سود ندارد چو رفت کار از دست
به روزگار سلامت سلاح جنگ بساز
وگرنه سیل چو بگرفت،سد نشایدبست
بعضى ها؛
مثل یک اتفاق عجیب
حال آدم را خوب مى کنند
مثل هواى تازه اند
آدم دلش مى خواهد
در رویاهایش دستشان را بگیرد
و بگوید تو که باشى
مگر آرزوى دیگرى مى ماند...
اغلب ؛
قدرت یک لمس، یک لبخند،
یک کلمه محبت آمیز،
یک گوش شنوا،
یک تعریف صادقانه،
یا کوچکترین توجه را
دست کم می گیریم.
در حالی که همه این ها
به راحتی قادرند،
یک زندگی را از این رو به آن رو کنند...
دلتنگی سهم ماست . . . !
از خاطراتی که یه روز ، خاطره نبودن ، زندگی بودن . . . !
کـــــــــاش داشتــــنت
بـــــــــه راحتــــــی
دوســــــــــــــت داشتــــــــنت بـــــــــود
عجیبــــ دلمـــ هوایتـــ را کرده ...
کاشـــ تصویرتـــ نفســـ میکشید ...
ستاره ها هیچ وقت از یاد آسمان نمیروند
بگذار قلب من آسمان باشد و یاد توستاره
چقــدر باید بگذرد؟؟
تا مـن در مـرور خـاطراتم
وقتی از کنار تــو رد می شوم.
تنـــم نلــرزد
بغضــم نگیــرد.
گاهی از خیال من گذر می کنی …
بعد اشک می شوی …
رد پاهایت خط می شود روی گونه ی من …