اگرخاموشم این شبها ،درون سینه غم دارم

اگرخاموشم این شبها ،درون سینه غم دارم
اگر دلگیــرم و تنهــا ، تو را ازدیده کم دارم

حذر کردی تو از عشقم! خیالی نیست دلدارم
اگر بگـریزی از دامـم ، به وصلت باز امیدوارم

من آن صیـاد آهـویم ... به خال تو گرفتارم
زعشقت در تب و تابم ، من از عشـق تـو بیمارم

هوای شب چه دلگیرست ومن هم غصه ها دارم
بیـا برگرد به بالینم ، تـو را من دوست می دارم. 

شیرین و دلچسب

گر چه دوری ز برم همسفر جان منی

گر چه دوری ز برم همسفر جان منی
قطره یِ اشکی و در دیده یِ گریان منی

در دل شب منم و یاد تو و گوهر اشک
همره اشک تو هم بر سر مژگان منی

دست هجران تو سامان مرا بر هم ریخت
باز گرد ای که امید من و سامان منی

این مپندار که نقش تو رود از نظرم
خاطرت جمع که در خواب پریشان منی

در شب بی کسی ام یاد تو مهتاب منست
خود چراغی تو و در شام غریبان منی

عشق اگر ...

عشق اگر ...

از روی آگاهی و شناخت باشد

تاریخ مصرفش به اندازه یک عمر است

خیلـی سـختـه همــه فکــر کنــنــد

خیلـی سـختـه همــه فکــر کنــنــد:
ســختــی...
سنگــی...
مغــروری..
امــا فقــط خودتـــ بدونـــی
کــه بـــا کوچـــکتـــرین تلنگـــری
میشــــکنــــی...

تو سرما بخوری

تو سرما بخوری
من هم می خورم !
برای دو نفر که همدیگر را دوست دارند
این یک اتفاقِ منطقی ست
نه به ویروس ها ربط دارد
نه هیچ چیزِ دیگر

کنار آشیانه ی تو آشیانه می کنم

کنار آشیانه ی تو آشیانه می کنم

فضای آشیانه را پر از ترانه می کنم

کسی سوال می کند به خاطر چه زنده ای ؟

و من برای زندگی تو را بهانه می کنم

خورشید گرمای خود را از دست داده است

گویی

خورشید گرمای خود را از دست داده است

و گل های سرخ عطری ندارند

و ستارگان دیگر نمی خوانند

آن گاه که چشم می گشایم و می بینم

با تو نیستم

چه غریب ماندی ای دل ! نه غمی, نه غمگساری

چه غریب ماندی ای دل ! نه غمی, نه غمگساری
نه به انتظار یاری, نه ز یار انتظاری

غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد
که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری

چه چراغ چشم دارد دلم از شبان و روزان
که به هفت آسمانش نه ستاره‌ای است باری

دل من ! چه حیف بودی که چنین زکار ماندی
چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری

نرسید آن که ماهی به تو پرتوی رساند
دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری

همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد
دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری

سحرم کشیده خنجر که: چرا شبت نکشته‌ست
تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری

به سرشک همچو باران ز برت چه برخورم من؟
که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری

چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی
بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری

نه چنان شکست پشتم که دوباره سر برآرم
منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری

سر بى پناه پیری به کنار گیر و بگذر
که به غیر مرگ دیگر نگشایدت کناری

به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران که رها کنند یاری.....

باز من تنها شدم غریب و بی کس!؟

...باز من تنها شدم غریب و بی کس!؟

 

چنان بار سکوت بر من

سخت و سنگینی میکرد که گویا پایه زمینم

ستاره ها و آسمون همه بر من فرود آمده اند

 

سخت بود و گرما

 

تنم را و بغض گلویم را میفشرد

خواستم ببینم!

 

اما ورم چشام و اشکهایش امان دیدن را گرفته بودند

تنهایی و بی کسی مونس جان و سوهان روحم شدند

 

گفتم سخت است تنهایی و غریبی...

اما همین جا بود که بر فکرم تلنگری چون حباب عبور کرد

 

همینجا بود که غبار و مه

یواش یواش از چشمام دور میشدند و رنگها

پشت سرهم رقص کنان میآمدند و از او میگفتند

 

از خلقت آفرینش و از خالقش میگفتند

پاک کلافه شده بودم

خلقت و آفرینش!؟ داستان چیست؟

 

سخت کنجکاو شدم

گویا تنهایی و بی کسی از نهان من بریده بودند

 

خوب نگاه کردم وخوب گوشامو تیز

تا بشنوم داستان آفرینش را

 

*یکی بود یکی نبود خدایی بود تک و تنها

غریب و بیکس،هیچکس نبود

دلمان خوش است که می نویسیم

دلمان خوش است که می نویسیم

و دیگران می خوانند

و عده ای می گویند

 آه چه زیبا و بعضی اشک می ریزند

و بعضی می خندند

دلمان خوش است

 به لذت های کوتاه

به دروغ هایی که از راست

 بودن قشنگ ترند

به اینکه کسی برایمان دل بسوزاند

یا کسی عاشقمان شود

با شاخه گلی دل می بندیم

 و با جمله ای دل می کنیم

دلمان خوش می شود

 به برآوردن خواهشی و چشیدن لذتی

 و وقتی چیزی مطابق میل ما نبود

چقدر راحت لگد می زنیم

 و چه ساده می شکنیم

همه چیز را

تمام امشب را مثل هر شب به تو فکر خواهم کرد

تمام امشب را مثل هر شب به تو فکر خواهم کرد

میان سکوت کوچه ها و پاییزی که بر زمین نشسته

و به تصویر تو خیره خواهم شد

و آرام آرام چکه خواهم کرد

روی همه خاطراتم

آدمک آخر دنیاست ،بخند

آدمک آخر دنیاست ،بخند

آدمک مرگ همین جاست،بخند

آن خدایی که بزرگش خواندی

به خدا مثل تو تنهاست ، بخند

دستخطی که تو را عاشق کرد

شوخی کاغذی ماست ، بخند

فکر کن درد تو ارزشمند است

فکر کن گریه چه زیباست،بخند

صبح فردا به شبت نیست ، که نیست

تازه انگار که فرداست،بخند

راستی آنچه که یادت دادیم

پر زدن نیست،که درجاست ،بخند

آدمک نغمه ی آغاز بخوان

به خدا آخر دنیاست، بخند

نمی دانم چه می خواهم بگویم

نمی دانم چه می خواهم بگویم

 زبانم در دهان باز بسته ست

 در تنگ قفس باز است و افسوس

که بال مرغ آوازم شکسته ست

 نمی دانم چه می خواهم بگویم

غمی در استخوانم می گدازد

خیال ناشناسی آشنا رنگ

 گهی می سوزدم گه می نوازد

 گهی در خاطرم می جوشد این وهم

 ز رنگ آمیزی غمهای انبوه

که در رگهام جای خون روان است

 سیه داروی زهرآگین اندوه

  فغانی گرم وخون آلود و پردرد

 فرو می پیچیدم در سینه تنگ

 چو فریاد یکی دیوانه گنگ

 که می کوبد سر شوریده بر سنگ

 سرشکی تلخ و شور از چشمه دل

 نهان در سینه می جوشد شب و روز

 چنان مار گرفتاری که ریزد

 شرنگ خشمش از نیش جگر سوز

 پریشان سایه ای آشفته آهنگ

ز مغزم می تراود گیج و گمراه

 چو روح خوابگردی مات و مدهوش

که بی سامان به ره افتد شبانگاه

درون سینه ام دردی ست خونبار

 که همچون گریه می گیرد گلویم

غمی ‌آِشفته دردی گریه آلود

نمی دانم چه می خواهم بگویم

لحظه ای با من باش

لحظه ای با من باش

                      تا از آن لحظه برویم تا گل

که ببندم از نگاه تو به هر ستاره پل

لحظه ای با من باش

                      تا که از تو نفسی تازه کنم

تا از آن لحظه با تو سفر آغاز کنم

                       سفری تا ته بیشه های سر سبز خیال

           تا به دروازه شهر آرزوهای محال

                            سفری در خم و پیچ گذر ستاره ها

                              از میون دشت پر خاطره ترانه ها
                        
لحظه ای با من باش

                           تا به باغ چشم تو پنجره ای باز کنم

از تو شعر و قصه و ترانه ای ساز کنم

                                    شعری همصدای بارون
رنگ سبز جنگل و آبی دریا

قصه ای به رنگ و عطر

                               قصه ها ی عشق عاشقای دنیا

از یه لحظه تا همیشه

                              میشه از تو پر گرفت تا اوج ابرا

کوچه پس کوچه شهرو

                               با خیالت پرسه زد تا مرز فردا

با خود چه کرده ای؟

با خود چه کرده ای؟

 

هر روز و هر لحظه

 

نگرانت می شوم که چه می کنی!

 

      غصه هایت را کجا دفن می کنی!

 

تنهاییت را با که قسمت می کنی!

 

      اشکهایت را روی کدام کویر می ریزی!

 

کدام گل را سیراب می کنی!

 

با من چه کرده ای؟

 

                                   می خواهم فریاد بزنم

 

تنهاییت برای من...

 

غصه هایت برای من...

 

همه بغضها و اشکهایت برای من...

 

                                             تو فقط بخند

 

آنقدر بلند تا لبهای خشکیده ام آب شوند

 

آنقدر بلند تا ابرها اشک شوق بریزند

 

                           و کوچه ها عاشق شوند...

 

کاش اینجا بودی

 

کاش بودی و سکوت می کردی

 

کاش بودی و...

سکوت عجیبی است...!

سکوت عجیبی است...!

 

تنها من مانده ام

                    و خیال بودنت،

 

من مانده ام و نوشته هایت

 

      نوشته هایی که دلم را به بند کشید

 

و شده ام زندانی دفتر خاطراتت

 

  شده ام تشنه حضورت...

 

با من چه کرده ای؟

 

وقتی می خوانمت دلتنگ می شوم

 

وقتی از تو می نویسم،

 

           چکاوکها عاشق می شوند

 

وقتی هوای کوچه ابری می شود،

 

       دلم هوایت را می کند

 

وقتی می دانم دیگر عطر تنت نیست،

 

                                             دیوانه می شوم...

با تو شروع کردم

با تو شروع کردم

     نوشتن هایی که شعر نامیدم

 

                                                   و شعرهایی که

 

                       به ذهن دفترم سپردم

 

با تو شروع کردم

 

                تمام آن حرفهای بی قافیه را

 

                                             که هیچکس نخوانده بود

 

     و نمی دانست برای کدام دل پریشان است

 

            با تو بود، هرچه بود

 

                          و برای توست

                                            هرچه دل سرود...

 

     چندی است که شعرهایمان  با هم آشنایند!

 

     و کوچه هایمان

 

                      سرشار از مهتاب و لطافت باران

 

می خواهم باز هم بنویسم

 

     ولی هیچ کلام و واژه ای مرا یاری نمی دهد!

 

     نمی دانم تو را چگونه بنویسم

 

     و با کدام شعر

 

     به جنگ ذهن شاعرت بروم

 

                           توان مقابله ام نیست، می دانم

 

     من از پیش بازنده ام...

کوچه پس کوچه های ذهنم

کوچه پس کوچه های ذهنم

واسه صدای پاهات خیلی وقته لک زده.

       نفرین به دستهای آلوده ی تقدیر

         که همیشه باید قاب خالی در را نظاره گر باشم.

                           زیباترین اتفاق من

نمی دانستم تو فقط به اندازه یک خاطره در زندگی من سهم خواهی داشت.

دیگر این پنجره بگشای که من

دیگر این پنجره بگشای که من
 به ستوه آمدم از این شب تنگ
دیرگاهی ست که در خانه همسایه من خوانده خروس
وین شب تلخ عبوس
می فشارد به دلم پای درنگ
دیرگاهی ست که من در دل این شام سیاه
 پشت این پنجره بیدار و خموش
مانده ام چشم به راه
 همه چشم و همه گوش
مست آن بانگ دلاویز که می اید نرم
 محو آن اختر شب تاب که می سوزد گرم
مات این پرده شبگیر که می بازد رنگ
 آری این پنجره بگشای که صبح
 می درخشد پس این پرده تار
 می رسد از دل خونین سحر بانگ خروس
 وز رخ اینه ام می سترد زنگ فسوس
بوسه مهر که در چشم من افشانده شرار
خنده روز که با اشک من آمیخته رنگ

قاصدک ! هان ، چه خبر آوردی ؟

قاصدک ! هان ، چه خبر آوردی ؟
از کجا وز که خبر آوردی ؟
 خوش خبر باشی ، اما ،‌اما
گرد بام و در من
 بی ثمر می گردی
انتظار خبری نیست مرا
 نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس
 برو آنجا که تو را منتظرند
 قاصدک
در دل من همه کورند و کرند
 دست بردار ازین در وطن خویش غریب
 قاصد تجربه های همه تلخ
 با دلم می گوید
 که دروغی تو ، دروغ
 که فریبی تو. ، فریب
 قاصدک 1 هان ، ولی ... آخر ... ای وای
 راستی ایا رفتی با باد ؟
با توام ، ای! کجا رفتی ؟ ای
راستی ایا جایی خبری هست هنوز ؟
مانده خکستر گرمی ، جایی ؟
 در اجاقی طمع شعله نمی بندم خردک شرری هست هنوز ؟
 قاصدک
ابرهای همه عالم شب و روز
 در دلم می گریند