وبلاگ شاهین
بهترین وبلاگ شاهینوبلاگ شاهین
بهترین وبلاگ شاهین
وقتے یڪیو دوست دارے ...
♥️ وقتے یڪیو دوست دارے ...
اشڪشو در نیار ...
با اشڪاش از چشماش میوفتے ...
♥️ ازش فاصله نگیر ...
اگه سرد شه دیگه درست نمیشه ...
♥️ باهاش قهر نڪن ...
بے تو بودن رو یاد میگیره ...
♥️ تهدیدش نڪن ...
دعواش نڪن ...
میره پشته یڪے دیگه قایم میشه !
اون ادم پناهش میشه ...????
♥️ اگه دوستش دارے ...
همونجورے ڪه هست دوستش داشته باش ،
سعے نڪن عوضش ڪنے
♥️ اگه دوستش دارے ...
اشتباهاتشو به روش نیار ... آدم جایز و الخطاست...????
♥️ اگه دوستش دارے ...
تو اوج بدے ها و تلخے ها و سختے ها ...
از آغوشت بیرونش نڪن ...
بذار یاد بگیره دنیاش و زندگیش همون آغوشیه ڪه توشه !
نذار بره جاے دیگه ازدست تو گریه ڪنه اونوقته ڪه دیگه
تو ، توے قلبش جایے نداری.
وقتی یکی میگه هیشکی منو دوس نداره...
وقتی یکی میگه هیشکی منو دوس نداره...
منظورش از هیشکی ی نفر بیشتر نیس...
همونی ک واسه اون تمام^دنــــــــــــــــیـآسـ^
من وتنهایی و شمعی که سو سو میزند هر دم
من وتنهایی و شمعی که سو سو میزند هر دم
نمیدانی که غم دارم ،نمیبینی پر از دردم
نه یاری تا به او گویم چو گل بر شاخه پژمردم
نه دلداری که بگزینم دل خود را به او بندم
شبم کابوس و روزم یأس ،از این تنهایی افسردم
بیا جانی به من بخش و شفایی بر رخ زردم
بگو با من ز راز خود از این بی همدمی مردم
اگر همراز میخواهی بگو من با تو همدردم
لحظه ای با من باش
لحظه ای با من باش
تا از آن لحظه برویم تا گل
که ببندم از نگاه تو به هر ستاره پل
لحظه ای با من باش
تا که از تو نفسی تازه کنم
تا از آن لحظه با تو سفر آغاز کنم
سفری تا ته بیشه های سر سبز خیال
تا به دروازه شهر آرزوهای محال
سفری در خم و پیچ گذر ستاره ها
از میون دشت پر خاطره ترانه ها
لحظه ای با من باش
تا به باغ چشم تو پنجره ای باز کنم
از تو شعر و قصه و ترانه ای ساز کنم
شعری همصدای بارون
رنگ سبز جنگل و آبی دریا
قصه ای به رنگ و عطر
قصه ها ی عشق عاشقای دنیا
از یه لحظه تا همیشه
میشه از تو پر گرفت تا اوج ابرا
کوچه پس کوچه شهرو
با خیالت پرسه زد تا مرز فردا
با خود چه کرده ای؟
با خود چه کرده ای؟
هر روز و هر لحظه
نگرانت می شوم که چه می کنی!
غصه هایت را کجا دفن می کنی!
تنهاییت را با که قسمت می کنی!
اشکهایت را روی کدام کویر می ریزی!
کدام گل را سیراب می کنی!
با من چه کرده ای؟
می خواهم فریاد بزنم
تنهاییت برای من...
غصه هایت برای من...
همه بغضها و اشکهایت برای من...
تو فقط بخند
آنقدر بلند تا لبهای خشکیده ام آب شوند
آنقدر بلند تا ابرها اشک شوق بریزند
و کوچه ها عاشق شوند...
کاش اینجا بودی
کاش بودی و سکوت می کردی
کاش بودی و...
سکوت عجیبی است...!
سکوت عجیبی است...!
تنها من مانده ام
و خیال بودنت،
من مانده ام و نوشته هایت
نوشته هایی که دلم را به بند کشید
و شده ام زندانی دفتر خاطراتت
شده ام تشنه حضورت...
با من چه کرده ای؟
وقتی می خوانمت دلتنگ می شوم
وقتی از تو می نویسم،
چکاوکها عاشق می شوند
وقتی هوای کوچه ابری می شود،
دلم هوایت را می کند
وقتی می دانم دیگر عطر تنت نیست،
دیوانه می شوم...
با تو شروع کردم
با تو شروع کردم
نوشتن هایی که شعر نامیدم
و شعرهایی که
به ذهن دفترم سپردم
با تو شروع کردم
تمام آن حرفهای بی قافیه را
که هیچکس نخوانده بود
و نمی دانست برای کدام دل پریشان است
با تو بود، هرچه بود
و برای توست
هرچه دل سرود...
چندی است که شعرهایمان با هم آشنایند!
و کوچه هایمان
سرشار از مهتاب و لطافت باران
می خواهم باز هم بنویسم
ولی هیچ کلام و واژه ای مرا یاری نمی دهد!
نمی دانم تو را چگونه بنویسم
و با کدام شعر
به جنگ ذهن شاعرت بروم
توان مقابله ام نیست، می دانم
من از پیش بازنده ام...
کوچه پس کوچه های ذهنم
کوچه پس کوچه های ذهنم
واسه صدای پاهات خیلی وقته لک زده.
نفرین به دستهای آلوده ی تقدیر
که همیشه باید قاب خالی در را نظاره گر باشم.
زیباترین اتفاق من
نمی دانستم تو فقط به اندازه یک خاطره در زندگی من سهم خواهی داشت.
دیگر این پنجره بگشای که من
دیگر این پنجره بگشای که من
به ستوه آمدم از این شب تنگ
دیرگاهی ست که در خانه همسایه من خوانده خروس
وین شب تلخ عبوس
می فشارد به دلم پای درنگ
دیرگاهی ست که من در دل این شام سیاه
پشت این پنجره بیدار و خموش
مانده ام چشم به راه
همه چشم و همه گوش
مست آن بانگ دلاویز که می اید نرم
محو آن اختر شب تاب که می سوزد گرم
مات این پرده شبگیر که می بازد رنگ
آری این پنجره بگشای که صبح
می درخشد پس این پرده تار
می رسد از دل خونین سحر بانگ خروس
وز رخ اینه ام می سترد زنگ فسوس
بوسه مهر که در چشم من افشانده شرار
خنده روز که با اشک من آمیخته رنگ
قاصدک ! هان ، چه خبر آوردی ؟
قاصدک ! هان ، چه خبر آوردی ؟
از کجا وز که خبر آوردی ؟
خوش خبر باشی ، اما ،اما
گرد بام و در من
بی ثمر می گردی
انتظار خبری نیست مرا
نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس
برو آنجا که تو را منتظرند
قاصدک
در دل من همه کورند و کرند
دست بردار ازین در وطن خویش غریب
قاصد تجربه های همه تلخ
با دلم می گوید
که دروغی تو ، دروغ
که فریبی تو. ، فریب
قاصدک 1 هان ، ولی ... آخر ... ای وای
راستی ایا رفتی با باد ؟
با توام ، ای! کجا رفتی ؟ ای
راستی ایا جایی خبری هست هنوز ؟
مانده خکستر گرمی ، جایی ؟
در اجاقی طمع شعله نمی بندم خردک شرری هست هنوز ؟
قاصدک
ابرهای همه عالم شب و روز
در دلم می گریند
ای آشنای من
ای آشنای من
برخیز و با بهار سفر کرده بازگرد
تا پر کنیم جام تهی از شراب را
وز خوشه های روشن انگورهای سبز
در خم بیفشریم می آفتاب را
برخیز و با بهار سفر کرده بازگرد
تا چون شکوفه های پرافشان سیب ها
گلبرگ لب به بوسه ی خورشید وا کنیم
وانگه چو باد صبح
در عطر پونه های بهاری شنا کنیم
برخیز و بازگرد
با عطر صبحگاهی نارنج های سرخ
از دور ، از دهانه ی دهلیز تک ها
چون باد خوش ، غبار برانگیز و بازگرد
یک صبح خنده رو
وقتی که با بهار گل افشان فرارسی
در بازکن ، به کلبه ی خاموش من بیا
بگذار تا نسیم که در جستجوی تست
از هر که در ره است ، بپرسد نشانه هات
آنگاه ، با هزار هوس با هزار ناز
برچین دو زلف خویش
آغاز رقص کن
بگذار تا بخنده فرود اید آفتاب
بر صبح شانه هات
ای آشنای من
برخیز و با بهار سفر کرده بازگرد
تا چون به شوق دیدن من بال و پر زنند
بر شاخه ی لبان تو ، مرغان بوسه ها
لب بر لبم نهی
تا با نشاط خویش مرا آشنا کنی
تا با امید خویش مرا آشتی دهی
تو به من خندیدی
تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق این پندارم
که چرا
خانه کوچک ما سیب نداشت
سر سبز دل از شاخه بریدم، تو چه کردی؟
سر سبز دل از شاخه بریدم، تو چه کردی؟
افتادم و بر خاک رسیدم، تو چه کردی؟
من شور و شر موج و تو سر سختی ساحل
روزی که به سوی تو دویدم، تو چه کردی؟
هر کس به تو از شوق فرستاد پیامی
من قاصد خود بودم و دیدم تو چه کردی
مغرور، ولی دست به دامان رقیبان
رسوا شدم و طعنه شنیدم، تو چه کردی؟
«تنهایی و رسوایی» ، «بی مهری و آزار»
ای عشق، ببین من چه کشیدم تو چه کردی
چشم هایت را از من ندزد
چشم هایت را از من ندزد
نگاه کن مرا ...
میخواهم با برق چشمانت
زندگی ام را روشن کنم ...!
چــــه تلــــخ اســــت ؛
چــــه تلــــخ اســــت ؛
علاقــــه ای کــــه عــــادتــــ شــــود ...
عادتــــی کــــه بــــاور شــــود ...!
بــــاوری کــــه خاطــــره شــــود ...
وخاطــــره ای کــــه درد شــــود .............!
تنها آب های آرام هستند
تنها آب های آرام هستند
که چهره ها رو
بدون انحراف و درست نشان می دهند..
بنابراین تنها ذهن های آرام می توانند درک شایسته و درستی
از زندگی داشته باشند.
زندگی را رنگ بزن
" رنگ شادی "
نگذار او رنگت کند
به " رنگ غم "...
حس بودنت قشنگ ترین حس دنیاست
حس بودنت قشنگ ترین حس دنیاست
تو که باشی
هر روز را ...
نه!
هر ثانیه را ...
عشق است ...