گفته بودم

گفته بودم

فراموشی زمان می‌ خواهد

اشتباه بود

فراموشی زمان نمی‌ خواهد

فراموشی

دل می‌خواست

عشـق یعنـــــے هـزار دلیـــل

عشـق یعنـــــے هـزار دلیـــل
بـراے رفتـن دارـــے امـا بدنبـال یــہ بهــونـہ اے تا بمــونے...

رفتنت حادثه ای بود که

اهل اسراف نیستم

شاید ڪسے شبیـہ تو پیدا شود ولے ...

شاید ڪسے شبیـہ تو پیدا شود ولے ...
دیگر ڪسے شبیـہ من عاشق نمے شود ...!

گاهـ ـــی ﻭﻗﺘـــــﻬﺎ...

گاهـ ـــی ﻭﻗﺘـــــﻬﺎ...ﭼـﻪ ﺳــــﺎﺩﻩ ﻋﺮﻭسـ ـــﮏ ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ...ﻧﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ!ﻧﻪ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ!ﻓﻘﻂ ﺳﮑـ ـــﻮﺕ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﮐﻪ
ﮐﺴــﯽ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﻟﻤـ‌ ــــﺎﻥچـه ﻣﯿﮕـﺬﺭﺩ...!

چه نزدیک است جان تو به جانم

هرچه آمدبه سرم

دلم برایت تنگ شده ولی

دلم برایت تنگ شده ولی
یک وقت خیال برگشتن نکنی ها!
دوست دارم ببینمت اما برنگرد!
چند روزی ست وقتی میخواهم کسی را صدا بزنم
اسم تو را میبرم!
هر کس هم که نمی دانست جریان من و تو را فهمید!
راستی...
دوستت دارم!
فقط
یک وقت فردا صبح برنگردی!!
لباسی را که برایم خریدی هر پنجشنبه
از طرف تو به خودم هدیه میدهم و خودم را میبوسم و تولدم را تبریک میگویم!
حواست که بود؟گفتم بر نگردی!
این ها را گفتم تا بدانی سخت فراموشت کرده ام !
همین..

هر آنچه دوست داشتم

هر آنچه دوست داشتم

بـرای مـن نمـاند و رفـت ...!

امید آخرین اگر تویی برای من بمان

ﻣـﻴــﺪﻭﻧﮯ ﻗَـﺸَﻨـﮓْ ﺗَــﺮﯾـــﻦْ

↞ ﻣـﻴــﺪﻭﻧﮯ ﻗَـﺸَﻨـﮓْ ﺗَــﺮﯾـــﻦْ

ﺣِـــﺲِ ﺩُﻧـﯿــــﺎ ﭼـــﯿـــﮧ؟

⇚ ﺑِــﻔَــﮭـﻤـــﮯ

ﺑَــﻼﻳﮯ ﻛــِﮧ ﺳَــﺮِﺗـْـ【 ﺁﻭﺭﺩﮪ 】

ﺳَـﺮِﺵ 【 ﺁﻭﺭﺩﻥ 】

گفته بودی

گفته بودی

هر وقت که شعر می نویسی

دوستم بدار

نمی دانم

از این همه شعر نوشتن است

که دیوانه وار دوستت دارم

یا از این همه دوست داشتن

که دیوانه وار شعر می نویسم ..

دلم برات تنگ شده

خدایا کسی را که

وقتی حرف از قدیما میشه

اندیشیدن به خنده

تو سڪوت

تو سڪوت
لا بہ لاے حرفهاے منے
از حرف هایم
آنچہ
نمے گویم
تویے...

مگه داریم

چه ساده زدی زیرش

گاهـــــــــــے... باید قبول کنے

گاهـــــــــــے... باید قبول کنے دستانش مــال تـــو نیست امـــــا "حـــســـرتــش" چـرا...!!

آدم‌های دنیای هر کس دو دسته هستند

آدم‌های دنیای هر کس دو دسته هستند:
آدم‌های داشته وآدم های نداشته...
آدم‌های داشته همان کسانی هستند؛
که کنارشان غذامی‌خوری،راه می‌روی وحتی می‌خندی.
آدم‌های داشته یعنی همان آدم‌های روزمره!
هر روز میبینی‌شان...
چشم توی چشم می‌شوید...

اما دسته دوم آدم‌های نداشته هستند...
همان‌ها که حسرت داشتن‌شان توی دلت مدام بالا و پایین می شود اما نباید که داشته باشی‌شان!
چون اگر به تو تعلق داشته باشند، می‌شوند آدم روزمره!

اصلا قشنگی این آدم‌ها به نداشتن‌شان است...
باید از دور نگاه‌شان کنی...
بعد بودن‌شان را قاب بگیری و بچسبانی بهترین جای دلت!

واقعیت این است که ما بیشتر از آدم‌های داشته،
با آدم‌های نداشته‌مان زندگی می‌کنیم...

همین‌ها هستند که به زندگی‌مان عمق می‌بخشند...
همین‌ها هستند که امید را در دل‌مان زنده می‌کنند...
گریه وخنده‌مان رامیفهمندوسکوت‌مان راترجمه می‌کنند...

نداشتن این آدم‌ها درد دارد؛
اما قشنگی زندگی به همین نداشتن آم‌هاست...
به این است که از دور نگاه‌شان کنی و لبخند بزنی و بگویی: آدم نداشته! اگر بدانی چقدر دوستت دارم...!!!