جان دلم ، قراراست مانند درخت ریشـہ ڪنم
شڪو؋ــہ دهم ، برایت زندگے باشم بهارم مے شوے .. !؟
شبـها
یادت از چشمانم چکه میکند
و بغضهایم فریاد میکنند
و بیچاره بالشم که هرشب تاوان
این نبودنت را گردن میگیرد...
دورے یعنے ؋ـراق ، ؋ـراق یعنے دلتنگے
دلتنگے یعنے تو ، تو یعنے همـہ ے دنیاے من ...!
گاهی اوقات فکر کردن به بعضی ها
ناخوداگاه لبخندی روی لبانت مینشاند
چقدر دوست داشتنی اند این لبخندها
و چه عزیزند این بعضی ها !
آدم اگر دلش بگیرد
دردش را بـہ ڪدام پنجرہ بگوید
ڪـہ دهانش ، پیش هر غریبـہ اے ، باز نشود ...
حوصلـہ ات ڪـہ سر مے رود
با دلم ، با دوست داشتنم بازے نڪن !
من در بے حوصلگے هایم با تو زندگے ها ڪردهام ...
نرسیدن ، تجربـہ اے
بـہ مراتب تلختر از، از دست دادنـہ .
آدم وقتے ڪسے رو از دست مے ده،
اـ؋ـسوس خاطراتش رو مے خورہ ،
گاهگاهے بـہ یادش مے اـ؋ـتـہ ،
بغض مے ڪنـہ و این نبودن ،
قلبش رو بـہ درد میارہ ، اما حداقل
گذشتـہ اے وجود دارہ ڪـہ بـہ خاطرش گریـہ ڪنـہ ...
وقتے نمے رسے ، خیال پرداز مے شے ،
لحظـہ بـہ لحظـہ خودت رو جاهاے مختلـ؋ تصور مے ڪنے .
انقدر ڪـہ دیگـہ نمے دونے چے واقعیتـہ و چے تَوهم...
انقدر ڪـہ نمے بینے ڪسے ڪـہ هست، هیچوقت نبوده.
آدمِ بے خاطرہ ، آدمِ نرسیدہ ست ، ڪـہ چیزے براے از دست دادن نداره ...
یه روز به خودم اومدم
و دیدم دارم بدون هیچ دلیلی لبخند میزنم
بعد فهمیدم
که داشتم به تو فکر می کردم...
صر؋ جویے ڪن ... !
در گـ؋ـتن " دوستت دارم " بـہ آدمها ...
دلشان را میزند ، دلت را میزنند ، میشڪنند ... !