حرف دل...

دل نبند ...

دل نبند ...
بـہ آدمے ڪـہ
وقتے دورش شلوغ شد
هم خودش رو گم مے ڪنـہ هم تو رو ...

دلتنــــــگ نشــــدی ببیــــــنی

دلتنــــــگ نشــــدی ببیــــــنی
چـــــگونه خوبتـــــرین خــــاطره هــــــا
بی رحــــــم ترینــــــشان می شــــــود …

خوشبختی یعنی قلبی را نشکنی

سخته یهو.........

واقعا خیلی خوب است

همین حالا

همین حالا
به هوای تو
به ملاقات چشمهایم رفتم
چقدر دلت برایم
همرنگ چشمهای این آینه است

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است

اکسیر من  نه این که مرا شعر تازه نیست 
من از تو می نویسم و این کیمیا کم است

سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست         
درشعر من حقیقت یک ماجرا کم است

تا این غرل شبیه غزل های من شود             
چیزی شبیه عطر حضور شما کم است

گاهی ترا کنار خود احساس می کنم      
اما چقدر دل خوشی خواب ها کم است

خون هر آن غزل که نگفتم به پای توست
آیا هنوز آمدنت را بها کم است

مال کسی باش که

چای بی تو

چای بی تو

سرد نمی شود

داغش

روی دلم می نشیند

در من ریشه کرده ای

در من ریشه کرده ای

اسمت که میاید

گونه هایم گل می اندازند

خنده هایم شکوفه می کنند

عشق آتش بُوَد و خانه خرابی دارد

عشق آتش بُوَد و خانه خرابی دارد

پیش آتش دل شمع و پر پروانه یکی‌ست

استاد دلتنگے ست

پاییز
استاد دلتنگے ست
از خاطرات اویے ڪـہ ر؋ـتـہ
براے اویے ڪـہ ماندہ سنگ تمام می‌گذارد ...

برگرد…

برگرد…

یادت را جا گذاشتی …

نمی‌ خواهم عمری به این امید باشم …

که برای بردنش برمی ‌گردی…