یه وقت هایی دلت می خواد یه پرانتز باز کنی؛
کسی که دوسش داری رو بذاری توش
بعد پرانتزو ببندی…
که مبادا دست احدالناسی بهش برسه!
بی شمارند آنهایی که، نامشان "آدم" است...
ادعایشان "آدمیت"...
کلامشان "انسانیت"...
رفتارشان "صمیمیت"...
من دنبال کسی میگردم که...
نه "آدم" باشد،
نه "انسان"،
نه "دوست"
و نه "رفیق صمیمی"...!!!
تنها...
"صاف" باشد و "صادق"...
پشت سایه اش "خنجری" نباشد برای "دریدن"...
هیچ نگوید...
فقط همان باشد که "سایه اش" می گوید...