شـایـد سـخـت تـریـن رابـطـه ایـن بـاشـد
کـه دو انـسـان مـغـرور عـاشـق هـم بـاشـنـد
زنـدگـی مـعـنـی پـیـچـیـده ای نـداره،
هـمـیـن کـه تـو بـاشـی ایـن تـمـام زنـدگـیـه
گـاهـی نـمـیـشـه دسـت از دوسـت داشـتـن
یـکـی بـرداشـت حـتـی وقـتـی ازش مـتـنـفـری
دوستی اتفاق است، جدایی رسم طبیعت، طبیعت زیباست
نه به زیبایی حقیقت، حقیقت تلخ است، نه به تلخی جدایی،
جدایی سخت است نه به تلخی “تنهایی”...
خنده ام میگیرد
وقتی پس از مدت ها بی خبری
بی آنکه سراغی از این دل آواره بگیری
میگویی : دلم برایت تنگ است
یا مرا به بازی گرفته ای
یا معنی واژه هایت را خوب نمیدانی
دلتنگی ارزانی خودت . . .
عاشقی با قلب من بیگانه شد
خنده از لب رفت و یک افسانه شد
حس و حالی بعد عشق آمد پدید
بعد آن شب زندگی غمخانه شد
غوّاص که نیستم
به اعماق دعوت‌اَم می‌کنی.
من
به همین نشستنْ کنارِ ساحلِ چشم‌هاتْ قانع‌اَم
چمدانت را بستـے اما
هَـــوایت را
جمع نڪرده ، رفتـے !
هر طرف ڪہ مـے چرخم
سر از خاطرات تـــو در مـے آورم ؛
چـہ آسان
بـہ عنکبوت ها سپردے
آشیانــہ مان را...!
حالا هر بهار ڪہ تنهایـے ام را مـے تڪانم
گرد و خاڪ تلخـے بـہ پا مـے ڪنند
خاطـــره ها...
ڪاش با آمدنت
برگِ لحظه هاے مُــرده را
از ڪوچـہ ے ساعت ها
جــمع مـے ڪردے...
از خدا میخواهم
انچه را که شایسته توست
به تو هدیه بدهد
نه آنچه را که آرزو داری
زیرا گاهی آرزوهای تو کوچک است
وشایستگی تو بسیار . . .
دِلَ م شور میـ زنَد
میـ ترسَـمـ یـــــڪ روز ،
صبـح ڪِ بیدار شُدم
از قـاب عڪســت هَمـ رفتہ-باشی
بر نمی گردم از این پنجره رویایی
تا تبسم بوزد از این پنجره رویایی
صحن در صحن حرم اشک کبوتر جاری ست
موج در موج تنیده ست به هم شیدایی
چشم ها دوخته بر قامت گلدسته یار
شور بر پا شده از این همه بی پروایی
من که سنگینی صد شعله به دوشم دارم
عشق باریده بر این دل شده صحرایی
خیز ای عشق مرا رخصت دیداری ده
تا در آغوش کشم گنبدت ای مینایی
دست ها باز هم آهنگ شکفتن دارند
باز هم دست مرا گیر تو ای دریایی
آنکه می رود
فقط می رود
ولی آنکه می ماند
درد می کشد ،
غصه می خورد ،
بغض می کند ،
اشک می ریزد و تمام اینها روحش را به آتش می کشد
و در انتظار بازگشت کسی که هرگز باز نخواهد گشت
آرام آرام خاکستر می شود …
آری ،
این است خاصیت عشق یک طرفه …
نگاهم که کردی دلم پر گرفت
دلم غربت زنگ آخر گرفت
نگاهم که کردی سکوتم شکست
درون دلم عشق گویی نشست
نگاهم که کردی زمان صبر کرد
دل آسمان را پر از ابر کرد
و بعد از نگاه تو باران گرفت
و عشقی درون تنم جان گرفت
نگاهم کن و باز با من بمان
تو حرف دل بی کسم را بخوان
نگاهـــــــــــــم کـــــــــــــــن ای زندگـــــــــــــــی بخــــــــــــــــــش
مــــــــــــــــــــــن
ڪـــــــاش ......
حتـــــــــــی، یڪ بار .....
لـــابه لای غــــــم دلتنــــــــگے من .....
تو گذر می ڪردے !!!!!
ومــــــــــرا مے دیدے....
ڪ چو رگبار بهــــــــــار .....
در پی ات مے بارم !!!!
گفته بودند ڪه:
"ازدل برود ،هــــــرآنڪه از دیده برفت"
"تـــــــــو " ڪه ......
ازدیده برفتــــــــے و نرفتے ز یـــــــاد..
مبــــــــــر از یاد مرا...
نه آرامشت را
به چشمـﮯ
وابسته کن،
نه دستت را
به گرماے دستـﮯ
دلـــــــــخوش…
چشمها بسته میشوند و
دستــها مشت میشوند…
و تو مـﮯمانـﮯ و
یک
دنــــــــیا
تــــــــــنهائی…
نگفتی ﺑﻤــــــــــــــﺎن‧‧‧‧‧
ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻣــــــﻦ ﺁﺩﻡ ﺭﻓﺘــﻦ‧‧‧‧ ﻧﺒــﻮﺩﻡ‧‧‧‧‧‧
ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺩﺳﺘـــﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ
ﺩﺳﺘــﺎﻧﺖ ﺭﺑﻮﺩﻡ‧‧‧‧‧‧‧
ﺍﻋﺘـــــــــﺮﺍﺽ ﻧﮑﺮﺩﯼ‧‧‧‧‧
ﻭ ﻣــــــــــﻦ ﺣﺲ ﮐﺮﺩﻡ.... ﺑــﻮﺩﻧﻢ‧‧‧‧ مهم
نبودہﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻧـــﮕﻔﺘﯽ‧‧‧‧‧‧‧
ﻭ ﻣــــــــﻦ ﺭﻓـــــــــﺘﻢ‧‧‧‧‧‧‧‧
ﻭ ﺗـــــــــﻮ ﺭﻓﺘﻨـــﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ.… … ﺳـــــــــــﮑﻮﺕ
ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮﺩﯼ‧‧‧‧‧‧
ﺍﯾﻦ ﺳـــــــﮑﻮﺕ ﺗــــﻮ ﻣﺮﺍ..... ﺷﮑﺴـــت
ﮔــــﺎﻫــﯽ …
ﻓﻘـــﻂ ﺍﺯ ﮐـــﻞ ﺩﻧﯿــــــﺎ
ﺩﻟﺖ ﯾﮑـــﯽ ﺭﺍ ﻣـﯽ ﺧــــﻮﺍﻫــﺪ …
.
.
ﻭ ﻣـﯽ ﺩﺍﻧـــﯽ
ﺗـﺎ ﺍﺑــﺪ ﻫـﻢ ﮐــﻪ
ﺧــﺪﺍ ﺧــﺪﺍ ﮐﻨــﯽ
ﺑــــﻪ ﺩﺳﺘـــﺶ ﻧﻤــﯽ ﺁﻭﺭﯼ …
ﻣـﯽ ﺩﺍﻧــﯽ ﮐــﻪ
ﺑـــﺎﯾـــﺪ ﺑﮕــﺬﺍﺭﯼ ﻭ ﺑﮕــﺬﺭﯼ …!
ﻭ ﭼﻪ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ
ﺍﯾﻦ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ …!
درد دارد...
وقتی می رود...
و همه می گویند...
دوستت نداشت...
و تو تمیتوانی ثابت کنی
که هر شب
با عاشقانه هایش
خوابت میکرد