چشمی که دائم عیب های دیگران رو ببینه، اون عیب رو به ذهن منتقل می کنه و ذهنی که دائما با عیب های دیگران درگیره، آرامش نداره، درونش متلاطم و آشفته است..
در عوض چشمی که یاد گرفته همیشه زیبایی ها رو ببینه، اول از همه خودش آرامش پیدا می کنه. چون چشم زیبابین عیب های دیگران رو نمی بینه و دنیای درونش دنیای قشنگی هاست..